İşte Bu Yüzden Anlamıyorum İnsanları !

Zamanı saate takvimlere tutsak etti insan oğlu ilk önce.

Ve git gide dijitalleşen dünyada buluşlarının tutsağı oldu. Tutsak ettiği kaydını tuttuğu zaman değildi artık kendisiydi tutsak olan. Gitgide yalnız gitgide kaybolmuş kimliklerdi yaşadığı. Bir tiyatro sahnesiydi sanki yaşam, insanoğlu ise bir figüran, sahnenin dekoru sanal ortamda paylaşılan.

Kimi bir arkadaşının gezdiği bir sokakta buluverdi kendini. Kimi krallara layık bir sofrada ama asıl olan çevresinde yaşayanları görmedi. Gezdiği yerlerin güzelliklerine bile küçük bir çerçeveden bakar oldu. Yaşamanın yaşlanmanın gerçek yüzünü kaybedip, herkesin kendisi dışında birileri gibi görünmeye çalıştığı sahte bir ortama kapıldı.

İşte bu yüzden anlamıyorum insanları. Gelip geçen zaman ömürden alıp giderken insan kendinden, sevdiklerinden, sahte dünyalar yüzünden bu kadar değerli bir hazineyi nasıl bu kadar umarsızca çalar anlamıyorum.

Ama gerçek şu ki üreten toplumların gözümüze  taktığı bu at gözlüğü, onların ellerindeki dizginlerin gösterdiği yöne yol almamıza yardım ediyor. Bize kalan ise bir üst model at gözlüğünü bir sürü paraya alıp kimseden geri kalmamak, insan olmanın üretmenin anlamını bilmeden yaşayıp yaşlanmak.

Cihan Türkmen